Omdat er in het achterhoofd van een volwassene altijd wel ergens een verantwoordelijkheid mekkert – handdoeken opvouwen, boodschappen doen, rommellades uitruimen – gunnen we onszelf vaak niet de tijd en ruimte voor spielerei die niet meteen iets oplevert.
Enter twee collega’s die een teamdag ineen boksen, met voor elk wat wils. Offroad steppen met elektrische steps en landschapsschilderen. Een spagaat die de voorkeuren, talenten en handigheden van alle teamleden vrij nauwkeurig omvatte.
Spelen is voor iedereen iets anders. Voor de een is het zoveel mogelijk bochten, bulten en afdalingen nemen in de hoogst mogelijke versnelling. Voor de ander is het zich in de zon nestelen met een pallet primaire kleuren. En voor diegenen die talent mankeren op beide terreinen is het de mogelijkheid om alle resultaten los te laten.
Ondergetekende valt in de laatste categorie. Bij de eerste afdaling door los zand met een offroad elektrische step onder mijn voeten, gilt mijn hoofd ‘pas op!’ Bij de tweede hoor ik een ‘ca va nog’ en de derde afdaling is goed voor een ‘wiehieeeee’. Tegen het einde van de tocht doen mijn spieren pijn en is mijn glimlach breed.
De confrontatie met een wit canvas, een pallet kleuren en het groene uitzicht zorgt voor een tweede ‘dit kan jij niet’ in mijn hoofd. Ik onderdruk de neiging om een geel zonnetje met een grote glimlach in de linkerbovenhoek te schilderen en bedenk ‘Ik mag gewoon spelen.’ Nu met duizend tinten groen op een canvas van 20 op 30.
Thuis werpt de jongste een blik op mijn probeersel. ‘Schattig’, glimlacht ze om dan onmiddellijk over te gaan op de evaluatie van mijn schamele poging om de lichtinval te vangen. (Het kind zit in haar vijfde jaar kunstacademie, ze was nog mild in haar oordeel.)
‘Ik wou niets moois maken. Ik wou spelen’, glimlach ik fijntjes terug en druk het canvas in haar hand. Vier vegen met een rol witte verf maken er een nieuwe speelplaats voor haar tekenspullen van.
Dus, hoe druk je het ook hebt, hoe weinig talent je ook denkt te bezitten. Sta jezelf op zijn minst toe om even te gaan zitten op een schommel in de speeltuin en zwier jezelf door de lucht. Duik eens vol overgave in die kleine afdaling op je dagelijkse fietstocht. Doodle dat grappig figuurtje dat uit het niets door je gedachten wandelde. Of ga op een bankje aan het rand van het bos zitten en kijk naar de zwaluwen die door de lucht scheren.
Gewoon omdat het kan.
Of er thuis nu nog handdoeken in de droogkast zitten of niet.
ZomerStreken biedt een uitgelezen kans om te spelen. Vanaf 1 juni komt ons programma online en kan je je inschrijven.